Οι πιο κοινές αιτίες του οσφυϊκού πόνου είναι ασθένειες της σπονδυλικής στήλης, κυρίως εκφυλιστική-δυστροφική (οστεοχόνδρωση, παραμορφωμένη σπονδυλίωση) και υπερβολική πίεση των μυών της πλάτης. Επιπλέον, διάφορες ασθένειες της κοιλιακής κοιλότητας και της μικρής λεκάνης, συμπεριλαμβανομένων των όγκων, μπορούν να προκαλέσουν τα ίδια συμπτώματα με έναν δίσκο με κήλη, συμπιέζοντας τη σπονδυλική ρίζα.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι ασθενείς απευθύνονται όχι μόνο σε νευρολόγους, αλλά και σε γυναικολόγους, ορθοπεδικούς, ουρολόγους, και πάνω απ 'όλα, φυσικά, σε ιατρούς ή οικογένειες.
Αιτιολογία και παθογένεση του οσφυϊκού πόνου
Σύμφωνα με τις σύγχρονες έννοιες, οι πιο συχνές αιτίες του οσφυϊκού πόνου είναι:
- παθολογικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη, κυρίως εκφυλιστικές-δυστροφικές.
- παθολογικές αλλαγές στους μύες, συχνότερα μυοφραστικό σύνδρομο
- παθολογικές αλλαγές στα κοιλιακά όργανα.
- ασθένειες του νευρικού συστήματος.
Οι παράγοντες κινδύνου για οσφυϊκό πόνο είναι:
- βαριά σωματική δραστηριότητα
- δυσάρεστη στάση εργασίας
- βλάβη;
- ψύξη, ρεύματα
- κατάχρηση αλκόολ;
- κατάθλιψη και άγχος
- επαγγελματικές ασθένειες που σχετίζονται με την έκθεση σε υψηλές θερμοκρασίες (ιδίως σε θερμά καταστήματα), την ενέργεια ακτινοβολίας, με έντονες διακυμάνσεις θερμοκρασίας, δόνηση.
Μεταξύ των σπονδυλικών αιτιών του οσφυϊκού πόνου είναι:
- ισχαιμία της ρίζας (δισκογόνο ριζικό σύνδρομο, δισκογενής ριζοπάθεια), που προκύπτει από τη συμπίεση της ρίζας από κήλη δίσκου.
- σύνδρομα αντανακλαστικών μυών, τα οποία μπορεί να προκληθούν από εκφυλιστικές-δυστροφικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη.
Ένας συγκεκριμένος ρόλος στην εμφάνιση πόνου στην πλάτη μπορεί να διαδραματίσει διάφορες λειτουργικές διαταραχές της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, όταν εμφανίζονται μπλοκ μεσοσπονδύλιων αρθρώσεων λόγω λανθασμένης στάσης του σώματος και μειωμένη κινητικότητά τους. Στις αρθρώσεις που βρίσκονται πάνω και κάτω από το μπλοκ, αναπτύσσεται αντισταθμιστική υπερκινητικότητα, οδηγώντας σε μυϊκό σπασμό.
Σημάδια οξείας συμπίεσης του νωτιαίου σωλήνα
- μούδιασμα της περινεϊκής περιοχής, αδυναμία και μούδιασμα των ποδιών
- καθυστέρηση στην ούρηση και τις κινήσεις του εντέρου
- με συμπίεση του νωτιαίου μυελού, παρατηρείται μείωση του πόνου, που εναλλάσσεται με αίσθημα μούδιασμα στην πυελική ζώνη και τα άκρα.
Οσφυϊκός πόνος στην παιδική ηλικία και στην εφηβεία προκαλείται συχνότερα από ανωμαλίες στην ανάπτυξη της σπονδυλικής στήλης. Η μη υπερανάπτυξη των τόξων των σπονδύλων (spina bifida) εμφανίζεται στο 20% των ενηλίκων. Η εξέταση αποκαλύπτει υπερχρωματισμό, σημάδια γέννησης, πολλαπλές ουλές και υπερκεράτωση του δέρματος στην οσφυϊκή περιοχή. Μερικές φορές υπάρχει ακράτεια ούρων, τροφικές διαταραχές, αδυναμία στα πόδια.
Οσφυϊκός πόνος μπορεί να προκληθεί από οσφυαλγία - μετάβαση του S1 σπονδύλου σε σχέση με την οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης - και ιεροσυλία - η προσκόλληση του L5 σπονδύλου στο ιερό. Αυτές οι ανωμαλίες σχηματίζονται λόγω των μεμονωμένων χαρακτηριστικών της ανάπτυξης των εγκάρσιων διεργασιών των σπονδύλων.
Νοσολογικές μορφές
Σχεδόν όλοι οι ασθενείς διαμαρτύρονται για πόνο στην πλάτη. Η ασθένεια εκδηλώνεται κυρίως από φλεγμονή των καθιστικών αρθρώσεων (μεσοσπονδύλιες, κοστο-σπονδυλικές, οσφυϊκές αρθρώσεις) και συνδέσμους της σπονδυλικής στήλης. Σταδιακά, η οστεοποίηση αναπτύσσεται σε αυτά, η σπονδυλική στήλη χάνει την ελαστικότητά της και τη λειτουργική της κινητικότητα, γίνεται σαν ραβδί μπαμπού, εύθραυστη, εύκολα τραυματισμένη. Στο στάδιο των έντονων κλινικών εκδηλώσεων της νόσου, η κινητικότητα του θώρακα κατά την αναπνοή και, κατά συνέπεια, η ζωτική ικανότητα των πνευμόνων μειώνεται σημαντικά, γεγονός που συμβάλλει στην ανάπτυξη ορισμένων πνευμονολογικών ασθενειών.
Όγκοι της σπονδυλικής στήλης
Διάκριση μεταξύ καλοήθων και κακοηθών όγκων, που προέρχονται κυρίως από τη σπονδυλική στήλη και μεταστατικούς. Οι καλοήθεις όγκοι της σπονδυλικής στήλης (οστεοχόνδρωμα, χόνδρομα, αιμαγγείωμα) είναι μερικές φορές κλινικά ασυμπτωματικοί. Με αιμαγγείωμα, μπορεί να εμφανιστεί κάταγμα της σπονδυλικής στήλης ακόμη και με μικρές εξωτερικές επιδράσεις (παθολογικό κάταγμα).
Κακοήθεις όγκοι, κυρίως μεταστατικοί, προέρχονται από τον προστάτη, τη μήτρα, το στήθος, τους πνεύμονες, τα επινεφρίδια και άλλα όργανα. Ο πόνος σε αυτήν την περίπτωση είναι πολύ πιο συχνός από ό, τι σε καλοήθεις όγκους - συνήθως επίμονος, επώδυνος, επιδεινωμένος από την παραμικρή κίνηση, στερώντας τους ασθενείς από ανάπαυση και ύπνο. Χαρακτηρίζεται από προοδευτική επιδείνωση της κατάστασης, αύξηση της γενικής εξάντλησης, έντονες αλλαγές στο αίμα. Μεγάλης σημασίας για τη διάγνωση είναι η ακτινογραφία, η υπολογιστική τομογραφία, η απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού.
Οστεοπόρωση
Η κύρια αιτία της νόσου είναι η μείωση της λειτουργίας των ενδοκρινών αδένων λόγω ανεξάρτητης ασθένειας ή στο πλαίσιο της γενικής γήρανσης του σώματος. Η οστεοπόρωση μπορεί να αναπτυχθεί σε ασθενείς που παίρνουν ορμόνες για μεγάλο χρονικό διάστημα, χλωροπρομαζίνη, φάρμακα κατά της φυματίωσης, τετρακυκλίνη. Οι ριζοειδείς διαταραχές που συνοδεύουν τον πόνο στην πλάτη προκύπτουν από παραμόρφωση του μεσοσπονδύλιου foramen και της σπονδυλικής στήλης (μυελοπάθεια) - λόγω συμπίεσης της ριζομυελώδους αρτηρίας ή του σπονδυλικού κατάγματος, ακόμη και μετά από μικρούς τραυματισμούς.
Σύνδρομο μυοφασίας
Το σύνδρομο Myofascial είναι η κύρια αιτία του πόνου στην πλάτη. Μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα της υπερβολικής άσκησης (κατά τη διάρκεια βαριάς σωματικής άσκησης), υπερβολικού τεντώματος και μυϊκών μώλωπες, μη φυσιολογικής στάσης κατά τη διάρκεια της εργασίας, αντιδράσεων σε συναισθηματικό στρες, συντόμευσης ενός ποδιού και ακόμη και επίπεδων ποδιών.
Το σύνδρομο Myofascial χαρακτηρίζεται από την παρουσία των λεγόμενων "trigger" ζωνών (σημεία ενεργοποίησης), η πίεση στην οποία προκαλεί πόνο, συχνά ακτινοβολεί σε γειτονικές περιοχές. Εκτός από το σύνδρομο μυοφραστικού πόνου, φλεγμονώδεις μυϊκές ασθένειες - η μυοσίτιδα μπορεί επίσης να προκαλέσει πόνο.
Οσφυϊκός πόνος εμφανίζεται συχνά με ασθένειες εσωτερικών οργάνων: γαστρικό έλκος και έλκος του δωδεκαδακτύλου, παγκρεατίτιδα, χολοκυστίτιδα, ουρολιθίαση, κ. λπ. Μπορούν να εκφραστούν και να μιμηθούν την εικόνα του οσφυϊκού ή της δισκογενούς οσφυϊκής ριζοκολίτιδας. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης σαφείς διαφορές, λόγω των οποίων είναι δυνατόν να διαφοροποιηθεί ο ανακλώμενος πόνος από εκείνους που προκύπτουν από ασθένειες του περιφερικού νευρικού συστήματος, ο οποίος οφείλεται στα συμπτώματα της υποκείμενης νόσου.
Κλινικά συμπτώματα για οσφυϊκό άλγος
Τις περισσότερες φορές, ο πόνος στην πλάτη εμφανίζεται στην ηλικία των 25-44 ετών. Διακρίνετε μεταξύ του οξέος πόνου, που διαρκεί, κατά κανόνα, 2-3 εβδομάδες και μερικές φορές έως και 2 μήνες. , Και χρόνια - περισσότερο από 2 μήνες
Τα ριζικά σύνδρομα συμπίεσης (δισκογενής ριζοπάθεια) χαρακτηρίζονται από ξαφνική έναρξη, συχνά μετά από βαριά ανύψωση, ξαφνικές κινήσεις, υποθερμία. Τα συμπτώματα εξαρτώνται από τη θέση της βλάβης. Στην καρδιά του συνδρόμου βρίσκεται η συμπίεση της ρίζας από δίσκο με κήλη, η οποία εμφανίζεται ως αποτέλεσμα δυστροφικών διεργασιών, οι οποίες διευκολύνονται από στατικά και δυναμικά φορτία, ορμονικές διαταραχές, τραύμα (συμπεριλαμβανομένου του μικροτραυματισμού της σπονδυλικής στήλης). Τις περισσότερες φορές, η παθολογική διαδικασία περιλαμβάνει περιοχές των νωτιαίων ριζών από το dura mater έως το μεσοσπονδύλιο foramen. Εκτός από την κήλη του δίσκου, οι οστικές αυξήσεις, οι κυστρικές αλλαγές στον επισκληρίδιο ιστό και το υπερτροφικό ligamentum flavum μπορούν να εμπλακούν σε τραύμα στη ρίζα.
Οι ανώτερες οσφυϊκές ρίζες (L1, L2, L3) σπάνια υποφέρουν: αντιπροσωπεύουν όχι περισσότερο από 3% όλων των οσφυϊκών ριζικών συνδρόμων. Δύο φορές πιο συχνά, η ρίζα L4 επηρεάζεται (6%), προκαλώντας μια χαρακτηριστική κλινική εικόνα: ήπιος πόνος κατά μήκος της εσωτερικής-κάτω και της μπροστινής επιφάνειας του μηρού, η μεσαία επιφάνεια του κάτω ποδιού, παραισθησία (αίσθημα μούδιασμα, κάψιμο, σέρνεται ερπυσμός) σε αυτήν την περιοχή? ελαφρά αδυναμία των τετρακέφαλων. Τα αντανακλαστικά του γόνατος επιμένουν και μερικές φορές ακόμη και αυξάνονται. Η ρίζα L5 επηρεάζεται συχνότερα (46%). Ο πόνος εντοπίζεται στις οσφυϊκές και γλουτιαίες περιοχές, κατά μήκος της εξωτερικής επιφάνειας του μηρού, στην πρόσθια-εξωτερική επιφάνεια του κάτω ποδιού μέχρι το πόδι και τα δάχτυλα III-V. Συχνά συνοδεύεται από μείωση της ευαισθησίας του δέρματος της πρόσθιας - εξωτερικής επιφάνειας του ποδιού και της αντοχής στον εκτατήρα των δακτύλων III - V. Είναι δύσκολο για τον ασθενή να σταθεί στη φτέρνα. Με τη μακροχρόνια ριζοπάθεια, αναπτύσσεται υποτροφία του πρόσθιου μυός της κνήμης και συχνά επηρεάζεται η ρίζα S1 (45%). Σε αυτήν την περίπτωση, ο πόνος στην κάτω πλάτη ακτινοβολεί κατά μήκος της εξωτερικής οπίσθιας επιφάνειας του μηρού, της εξωτερικής επιφάνειας του κάτω ποδιού και του ποδιού. Η εξέταση αποκαλύπτει συχνά την υπεραλγησία της οπίσθιας-εξωτερικής επιφάνειας του ποδιού, μια μείωση της αντοχής του μυς του τρικέφαλου και των κάμψεων των ποδιών. Είναι δύσκολο για αυτούς τους ασθενείς να στέκονται στα δάχτυλα των ποδιών τους. Υπάρχει μείωση ή απώλεια του αντανακλαστικού του Αχιλλέα.
Σύνδρομο σπονδυλικού οσφυϊκού αντανακλαστικού
Μπορεί να είναι οξεία και χρόνια. Οξύς πόνος στην πλάτη (LBP) (οσφυαλγία, "οσφυαλγία") εμφανίζεται μέσα σε λίγα λεπτά ή ώρες, συχνά ξαφνικά λόγω αμήχανης κίνησης. Ένας πόνος που τρυπά, πυροβολεί (όπως ηλεκτροπληξία) εντοπίζεται σε όλη την κάτω πλάτη, μερικές φορές ακτινοβολεί στην λαγόνια περιοχή και στους γλουτούς, αυξάνεται απότομα με βήχα, φτέρνισμα, μείωση στην ύπτια θέση, ειδικά εάν ο ασθενής βρίσκει άνετη θέση. Η κίνηση στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης είναι περιορισμένη, οι οσφυϊκοί μύες είναι τεταμένοι, το σύμπτωμα Lasegue προκαλείται, συχνά διμερές. Έτσι, ο ασθενής βρίσκεται στην πλάτη του με τα πόδια εκτεταμένα. Ο γιατρός κάμπτει ταυτόχρονα το προσβεβλημένο πόδι στις αρθρώσεις του γόνατος και του ισχίου. Αυτό δεν προκαλεί πόνο, διότι σε αυτή τη θέση του ποδιού, το νοσούν νεύρο είναι χαλαρό. Στη συνέχεια, ο γιατρός, αφήνοντας το πόδι λυγισμένο στην άρθρωση ισχίου-ισχίου, αρχίζει να το λυγίζει στο γόνατο, προκαλώντας έτσι ένταση στο ισχιακό νεύρο, το οποίο δίνει έντονο πόνο. Η οξεία οσφυϊκή κοιλότητα διαρκεί συνήθως 5-6 ημέρες, μερικές φορές λιγότερο. Η πρώτη επίθεση τελειώνει γρηγορότερα από τις επόμενες. Οι επαναλαμβανόμενες προσβολές του lumbago τείνουν να εξελιχθούν σε χρόνια PB.
Άτυπος πόνος στην πλάτη
Διακρίνονται ορισμένα κλινικά συμπτώματα που είναι άτυπα για τον πόνο στην πλάτη που προκαλείται από εκφυλιστικές-δυστροφικές μεταβολές στη σπονδυλική στήλη ή το μυοφραστικό σύνδρομο. Αυτά τα σημεία περιλαμβάνουν:
- την εμφάνιση του πόνου στην παιδική ηλικία και την εφηβεία ·
- τραυματισμός στην πλάτη λίγο πριν από την έναρξη του πόνου στην πλάτη.
- πόνος στην πλάτη που συνοδεύεται από πυρετό ή σημάδια δηλητηρίασης.
- ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ;
- ορθό, κόλπο, και τα δύο πόδια, πόνος στη ζώνη
- τη σύνδεση του πόνου στην πλάτη με το φαγητό, την αφόδευση, τη σεξουαλική επαφή, την ούρηση.
- νευρολογική παθολογία (αμηνόρροια, δυσμηνόρροια, κολπική απόρριψη), η οποία εμφανίστηκε στο πλαίσιο του πόνου στην πλάτη.
- αυξημένος πόνος στο κάτω μέρος της πλάτης στην οριζόντια θέση και μείωση στην κατακόρυφη θέση (σύμπτωμα Razdolsky, χαρακτηριστικό της διαδικασίας όγκου στη σπονδυλική στήλη).
- αυξάνοντας σταθερά τον πόνο για μία έως δύο εβδομάδες.
- άκρα και την εμφάνιση παθολογικών αντανακλαστικών.
Μέθοδοι έρευνας
- εξωτερική εξέταση και ψηλάφηση της οσφυϊκής περιοχής, ανίχνευση σκολίωσης, μυϊκής έντασης, πόνου και σημείων ενεργοποίησης.
- προσδιορισμός του εύρους κίνησης στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, περιοχές απώλειας μυών.
- έρευνα νευρολογικής κατάστασης ·προσδιορισμός συμπτωμάτων έντασης (Lassegh, Wasserman, Neri). [Μελέτη του συμπτώματος του Wasserman: κάμψη του γόνατος σε έναν ασθενή στην επιρρεπής θέση προκαλεί πόνο στο ισχίο. Μελέτη του συμπτώματος του Neri: μια απότομη κάμψη του κεφαλιού στο στήθος ενός ασθενούς που βρίσκεται στην πλάτη του με ίσια πόδια, προκαλεί οξύ πόνο στο κάτω μέρος της πλάτης και κατά μήκος του ισχιακού νεύρου. ]
- μελέτη της κατάστασης της ευαισθησίας, της αντανακλαστικής σφαίρας, του μυϊκού τόνου, των αυτόνομων διαταραχών (πρήξιμο, αλλαγές στο χρώμα, θερμοκρασία και υγρασία του δέρματος).
- ακτινογραφία, υπολογιστική ή μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής στήλης.
Η μαγνητική τομογραφία είναι ιδιαίτερα ενημερωτική.
- υπερηχογραφική εξέταση των πυελικών οργάνων.
- γυναικολογική εξέταση;
- εάν είναι απαραίτητο, πραγματοποιούνται πρόσθετες μελέτες: εγκεφαλονωτιαίο υγρό, αίμα και ούρα, σιγμοειδοσκόπηση, κολονοσκόπηση, γαστροσκόπηση κ. λπ.
Θεραπευτική αγωγή
Οξύς πόνος στην πλάτη ή επιδείνωση των σπονδυλικών ή μυοφασιακών συνδρόμων
Αδιαφοροποίητη θεραπεία. Απαλή λειτουργία κινητήρα. Με έντονο πόνο τις πρώτες μέρες, ξεκούραση στο κρεβάτι και στη συνέχεια περπάτημα σε πατερίτσες για ανακούφιση της σπονδυλικής στήλης. Το κρεβάτι πρέπει να είναι σταθερό, μια ξύλινη σανίδα πρέπει να τοποθετείται κάτω από το στρώμα. Για τη θέρμανση, συνιστάται ένα μάλλινο σάλι, ένα ηλεκτρικό μαξιλάρι θέρμανσης, σάκοι θερμαινόμενης άμμου ή αλατιού. Οι αλοιφές έχουν ευεργετικό αποτέλεσμα: finalgon, tiger, capsin, diclofenac κ. λπ. , καθώς και σοβάδες μουστάρδας, σοβά πιπεριού. Συνιστώμενη υπεριώδης ακτινοβολία σε ερυθρές δόσεις, βδέλλες (λαμβάνοντας υπόψη πιθανές αντενδείξεις), άρδευση της επώδυνης περιοχής με αιθυλοχλωρίδιο.
Το αναισθητικό αποτέλεσμα παρέχεται με ηλεκτρικές διαδικασίες: διαδερμική ηλεκτροαναλγησία, ημιτονοειδή διαμορφωμένα ρεύματα, διαδυναμικά ρεύματα, ηλεκτροφόρηση με νοβοκαΐνη κ. λπ. αποκλεισμός νοβοκαΐνης, μασάζ πίεσης σημείων ενεργοποίησης.
Η φαρμακευτική θεραπεία περιλαμβάνει αναλγητικά, ΜΣΑΦ. ηρεμιστικά και / ή αντικαταθλιπτικά. φάρμακα που μειώνουν την ένταση των μυών (μυοχαλαρωτικά). Σε περίπτωση αρτηριακής υπότασης, η τιζανιδίνη πρέπει να συνταγογραφείται με μεγάλη προσοχή λόγω της υποτασικής της δράσης. Εάν υπάρχει υποψία διόγκωσης των νωτιαίων ριζών, συνταγογραφούνται διουρητικά.
Τα κύρια αναλγητικά είναι τα ΜΣΑΦ, τα οποία χρησιμοποιούνται συχνά ανεξέλεγκτα από ασθενείς όταν ο πόνος εντείνεται ή υποτροπιάζει. Πρέπει να σημειωθεί ότι η μακροχρόνια χρήση ΜΣΑΦ και αναλγητικών αυξάνει τον κίνδυνο επιπλοκών αυτού του τύπου θεραπείας. Προς το παρόν, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία ΜΣΑΦ. Για ασθενείς που πάσχουν από πόνο στη σπονδυλική στήλη, όσον αφορά τη διαθεσιμότητα, την αποτελεσματικότητα και τη μικρότερη πιθανότητα παρενεργειών (γαστρεντερική αιμορραγία, δυσπεψία), η δικλοφενάκη 100-150 mg / ημέρα είναι προτιμότερη από τα «μη επιλεκτικά» φάρμακα. εντός, ενδομυϊκά, ορθικά, τοπικά, ιβουπροφαίνη και κετοπροφένη εντός 200 mg και τοπικά, και από «επιλεκτική» - μελοξικάμη εντός 7, 5-15 mg / ημέρα, νιμεσουλίδη εντός 200 mg / ημέρα.
Στη θεραπεία των ΜΣΑΦ, μπορεί να εμφανιστούν παρενέργειες: ναυτία, έμετος, απώλεια όρεξης, πόνος στην επιγαστρική περιοχή. Πιθανή ελκιογενής δράση. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρχει έλκος και αιμορραγία στο γαστρεντερικό σωλήνα. Επιπλέον, παρατηρούνται πονοκέφαλοι, ζάλη, υπνηλία, αλλεργικές αντιδράσεις (δερματικό εξάνθημα κ. λπ. ). Η θεραπεία αντενδείκνυται σε ελκώδεις διεργασίες στο γαστρεντερικό σωλήνα, εγκυμοσύνη και θηλασμό. Για την πρόληψη και τη μείωση των δυσπεπτικών συμπτωμάτων, συνιστάται η λήψη ΜΣΑΦ κατά τη διάρκεια ή μετά τα γεύματα και πίνετε γάλα. Επιπλέον, η λήψη ΜΣΑΦ με αυξημένο πόνο σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα που ο ασθενής παίρνει για τη θεραπεία ταυτόχρονων ασθενειών, οδηγεί, όπως παρατηρείται με τη μακροχρόνια θεραπεία πολλών χρόνιων παθήσεων, σε μείωση της προσκόλλησης στη θεραπεία και, κατά συνέπεια, ανεπαρκής αποτελεσματικότητα της θεραπείας.
Ως εκ τούτου, οι σύγχρονες μέθοδοι συντηρητικής θεραπείας περιλαμβάνουν την υποχρεωτική χρήση φαρμάκων που έχουν χονδροπροστατευτικό, χονδροδιεγερτικό αποτέλεσμα και έχουν καλύτερο θεραπευτικό αποτέλεσμα από τα ΜΣΑΦ. Αυτές οι απαιτήσεις πληρούνται πλήρως από το φάρμακο Teraflex-Advance, το οποίο είναι μια εναλλακτική λύση έναντι των ΜΣΑΦ για το σύνδρομο ήπιου έως μέτριου πόνου. Μια κάψουλα του φαρμάκου Teraflex-Advance περιέχει 250 mg θειικής γλυκοζαμίνης, 200 mg θειικής χονδροϊτίνης και 100 mg ιβουπροφαίνης . Η θειική χονδροϊτίνη και η γλυκοζαμίνη συμμετέχουν στη βιοσύνθεση του συνδετικού ιστού, βοηθώντας στην πρόληψη της καταστροφής του χόνδρου, διεγείροντας την αναγέννηση των ιστών. Η ιβουπροφαίνη έχει αναλγητικά, αντιφλεγμονώδη, αντιπυρετικά αποτελέσματα. Ο μηχανισμός δράσης οφείλεται στον επιλεκτικό αποκλεισμό της κυκλοοξυγενάσης (COX τύπου 1 και τύπου 2) - το κύριο ένζυμο του μεταβολισμού του αραχιδονικού οξέος, το οποίο οδηγεί σε μείωση της σύνθεσης των προσταγλανδινών. Η παρουσία ΜΣΑΦ στο παρασκεύασμα Teraflex-Advance βοηθά στην αύξηση του εύρους κίνησης στις αρθρώσεις και στη μείωση της πρωινής δυσκαμψίας των αρθρώσεων και της σπονδυλικής στήλης. Πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον R. J. Tallarida et al. , Η παρουσία γλυκοζαμίνης και ιβουπροφαίνης στο Teraflex-Advance παρέχει συνέργεια σε σχέση με το αναλγητικό αποτέλεσμα του τελευταίου. Επιπλέον, το αναλγητικό αποτέλεσμα του συνδυασμού γλυκοζαμίνης / ιβουπροφαίνης παρέχεται κατά 2, 4 φορές τη δόση της ιβουπροφαίνης.
Μετά την ανακούφιση του πόνου, είναι λογικό να στραφείτε στη λήψη Teraflex, η οποία περιέχει τα δραστικά συστατικά χονδροϊτίνη και γλυκοζαμίνη. Το Teraflex λαμβάνεται 1 κάψουλα 3 φορές την ημέρα. κατά τη διάρκεια των πρώτων τριών εβδομάδων και 1 κάψουλα 2 φορές / ημέρα. τις επόμενες τρεις εβδομάδες.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών, όταν λαμβάνουν Teraflex, υπάρχει μια θετική τάση με τη μορφή ανακούφισης του συνδρόμου πόνου και μείωσης των νευρολογικών συμπτωμάτων. Το φάρμακο είναι καλά ανεκτό από τους ασθενείς, δεν έχουν παρατηρηθεί αλλεργικές εκδηλώσεις. Η χρήση του Teraflex σε εκφυλιστικές-δυστροφικές ασθένειες της σπονδυλικής στήλης είναι λογική, ειδικά σε νεαρούς ασθενείς, τόσο σε συνδυασμό με ΜΣΑΦ όσο και ως μονοθεραπεία. Σε συνδυασμό με ΜΣΑΦ, το αναλγητικό αποτέλεσμα εμφανίζεται 2 φορές ταχύτερα και η ανάγκη για θεραπευτικές δόσεις ΜΣΑΦ μειώνεται σταδιακά.
Στην κλινική πρακτική, για βλάβες του περιφερικού νευρικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με την οστεοχόνδρωση της σπονδυλικής στήλης, χρησιμοποιούνται ευρέως βιταμίνες Β με νευροτροπικά αποτελέσματα. Παραδοσιακά, χρησιμοποιείται η μέθοδος εναλλαγής των βιταμινών Β1, Β6 και Β12, 1-2 ml. ενδομυϊκά με καθημερινή εναλλαγή. Η πορεία της θεραπείας είναι 2-4 εβδομάδες. Τα μειονεκτήματα αυτής της μεθόδου περιλαμβάνουν τη χρήση μικρών δόσεων φαρμάκων που μειώνουν την αποτελεσματικότητα της θεραπείας και την ανάγκη για συχνές ενέσεις.
Για δισκογονική ριζοπάθεια, χρησιμοποιείται θεραπεία έλξης: έλξη (συμπεριλαμβανομένης της υποβρύχιας) σε νευρολογικό νοσοκομείο. Σε περίπτωση μυοφραστικού συνδρόμου μετά από τοπική θεραπεία (αποκλεισμός νοβοκαΐνης, άρδευση με χλωριούχο αιθύλιο, αναισθητικές αλοιφές), εφαρμόζεται μια καυτή συμπίεση στους μύες για αρκετούς λεπτά.
Χρόνιος πόνος στην πλάτη της σπονδυλικής ή μυογονικής προέλευσης
Σε περίπτωση δίσκου με κήλη, συνιστάται:
- φορώντας έναν άκαμπτο κορσέ τύπου "ζώνης ανύψωσης βάρους" ·
- εξάλειψη ξαφνικών κινήσεων και κλίσεων, περιορισμός της σωματικής δραστηριότητας.
- ασκήσεις φυσικοθεραπείας προκειμένου να δημιουργηθεί ένας μυς κορσέ και να αποκατασταθεί η μυϊκή κινητικότητα.
- μασάζ;
- αποκλεισμός novocaine
- ρεφλεξολογία;
- φυσιοθεραπεία: υπερηχογράφημα, θεραπεία με λέιζερ, θερμική θεραπεία.
- ενδομυϊκή θεραπεία με βιταμίνες (B1, B6, B12), πολυβιταμίνες με συμπληρώματα μετάλλων.
- για παροξυσμικό πόνο, συνταγογραφείται καρβαμαζεπίνη.
Μη φαρμακευτικές θεραπείες
Παρά τη διαθεσιμότητα αποτελεσματικών μέσων συντηρητικής θεραπείας, την ύπαρξη δεκάδων τεχνικών, ορισμένοι ασθενείς χρειάζονται χειρουργική θεραπεία.
Οι ενδείξεις για χειρουργική θεραπεία χωρίζονται σε σχετικές και απόλυτες. Μια απόλυτη ένδειξη για χειρουργική θεραπεία είναι η ανάπτυξη του ουρικού συνδρόμου, η παρουσία ενός κορεσμένου δίσκου με κήλη, του προδρόμου σύνδρομου πόνου, που δεν μειώνεται, παρά τη συνεχιζόμενη θεραπεία. Η ανάπτυξη της ριζομυλομυελοϊσχαιμίας απαιτεί επίσης επείγουσα χειρουργική επέμβαση, ωστόσο, μετά τις πρώτες 12-24 ώρες, οι ενδείξεις για χειρουργική επέμβαση σε τέτοιες περιπτώσεις καθίστανται σχετικές, πρώτον, λόγω του σχηματισμού μη αναστρέψιμων αλλαγών στις ρίζες και, δεύτερον, επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις στο Κατά τη διάρκεια των μέτρων θεραπείας και αποκατάστασης, η διαδικασία υποχωρεί εντός περίπου 6 μηνών. Οι ίδιες περίοδοι παλινδρόμησης παρατηρούνται με καθυστερημένες λειτουργίες.
Οι σχετικές ενδείξεις περιλαμβάνουν την αναποτελεσματικότητα της συντηρητικής θεραπείας, την υποτροπιάζουσα ισχιαλγία. Η συντηρητική θεραπεία σε διάρκεια δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 3 μήνες. και διαρκεί τουλάχιστον 6 εβδομάδες. Θεωρείται ότι η χειρουργική προσέγγιση στην περίπτωση οξέος ριζοειδούς συνδρόμου και αναποτελεσματικότητας της συντηρητικής θεραπείας δικαιολογείται εντός των πρώτων 3 μηνών. μετά την έναρξη του πόνου για την πρόληψη χρόνιων παθολογικών αλλαγών στη ρίζα. Μια σχετική ένδειξη είναι περιπτώσεις εξαιρετικά έντονου συνδρόμου πόνου, όταν το συστατικό του πόνου αλλάζει με αύξηση του νευρολογικού ελλείμματος.
Από φυσιοθεραπευτικές διαδικασίες, η ηλεκτροφόρηση με το πρωτεολυτικό ένζυμο caripazim χρησιμοποιείται σήμερα ευρέως.
Είναι γνωστό ότι η φυσικοθεραπεία και το μασάζ αποτελούν αναπόσπαστα μέρη της σύνθετης θεραπείας ασθενών με νωτιαίες βλάβες. Η θεραπευτική γυμναστική επιδιώκει τους στόχους της γενικής ενδυνάμωσης του σώματος, την αύξηση της αποτελεσματικότητας, τη βελτίωση του συντονισμού των κινήσεων, την αύξηση της φυσικής κατάστασης. Ταυτόχρονα, ειδικές ασκήσεις στοχεύουν στην αποκατάσταση ορισμένων κινητικών λειτουργιών.